هر چند به حلم یار ما جورکش است
لیکن زاری عاشقان نیز خوش است
جان عاشق چون گلستان میخندد
تن میلفرزد چو برگ گوئی تبش است
< رباعی شمارهٔ ۴۳۶
رباعی شمارهٔ ۴۳۴ >
