تا با شدم این جان گرامی در تن،
خواهم به غم عشق تو جان پروردن
چون زلف تو تا سرم بود بر گردن
شور تو ز سر بدر نخواهم کردن
< رباعی شمارهٔ ۱۳
رباعی شمارهٔ ۱۱ >
