زلف تو مصاف عنبر تر شکند
لعل تو نهال شهد و شکر شکند
گل کیست که با رخ تودر باغ آید
وانگه دو سه روز خویشتن برشکند
< رباعی شمارهٔ ۱۷۶
رباعی شمارهٔ ۱۷۴ >
