آن روز که بنده خاک خدمت بوسید
بر خدمت تو هیچ سعادت نگزید
وامروز چو رنگ و رونق خویش ندید
ابرام به خانه برد و امید برید
< رباعی شمارهٔ ۲۰۵
رباعی شمارهٔ ۲۰۳ >
