بس شب که به روز بردم، ای شمع طراز
باشد که شبی روز کنم با تو به راز
شد بیشب زلف و روز رخسار تو باز
روزم چو شب زلف تو تاریک و دراز
< رباعی شمارهٔ ۱۰۸
رباعی شمارهٔ ۱۰۶ >
