آن ابر عطا که حاتمش کرده سجود
پیوسته چو بسته بر رخ مادر جود
ناچار ما چار شدیم از کرمش
راضی و ازو نیامد آن هم به وجود
< رباعی شمارهٔ ۳۹
رباعی شمارهٔ ۳۷ >
